Maleisie

Maleisie, gevestigd in het hart van Zuidoost-Azië en was om die reden een mooi kruispunt van handelsroutes uit Europa, het Midden-Oosten, India en China. Door haar tropische klimaat en natuurlijke schoonheid werd het land al vroeg een populaire vestigingsplaats voor immigranten. Rond de 1ste eeuw v.C. ontstonden nauwe handelsbetrekkingen met China en India, wat een duidelijke invloed had op de cultuur, taal en sociale gebruiken. In Maleisië bevinden zich nog steeds tempels en tonen aan dat het een hindoeïstisch-boeddhistische periode heeft gekend. Aan deze periode kwam een eind met de verspreiding van de islam, door Arabische en Indiase handelaars (13de eeuw). Ook tijdens de komst van de Europeanen naar Maleisië is de islam de belangrijkste religie gebleven.

Maleisië is een moslimland; het meest democratische en moderne moslimland ter wereld. In de grondwet staat dat de nationale godsdienst de Islam is, maar dat de andere godsdiensten eveneens worden erkend en hun vrijheid wordt gegarandeerd. De andere godsdiensten bestaan hoofdzakelijk uit het christendom, boeddhisme, hindoeïsme en de sikhs, tezamen ongeveer 42 % van de bevolking uitmakend. Waaraan herken je zoal een moslimland? Aan een enorme hoeveelheid rokers en daarmee de (nog) openbare rookmogelijkheden (toen nog geen idee dat het aantal rokers een land verderop veel inmenser zou zijn), de galmende moskeeën vijf keer per dag en niet te vergeten, in Maleisië althans, de kleurrijke kledij van de moslims. Met name de moslimas kleden zich heel mooi. Zo zijn de hoofddoeken bijvoorbeeld zeer modieus afgestemd op de rest van de outfits.

Naast de Maleiers bestaat de bevolking uit Indiërs en Chinezen. De Indiërs maken ons blij met hun overheerlijke keuken en de Chinezen met hun gezellige China towns. Deze drie etnische groepen wonen opvallend vredelievend samen. Hoewel de overheid er in sommige gevallen een voorkeursbehandeling op na houdt (alleen moslims mogen gratis studeren), lijkt de bevolking zich hier heel bewust zo min mogelijk wat van aan te trekken. De Chinezen eten indiaas, de Indiërs eten chinees, de Maleisiërs eten beide en allen vind je terug in de Maleisische restaurants. Bij elkaar eten, dat lijkt mij bij uitstek een teken van harmonie. Des te meer daar eten zo veel meer kan betekenen dan alleen een volle maag. Eten vertegenwoordigt voor veel culturen gezelligheid en saamhorigheid; zo ook het gelukkige geval in Maleisië. Geen straat zonder eettentjes, hapje hier, hapje daar, gezellige praatjes, en veel vrolijke gezichten. In het weekend kan een uitstapje voor de Maleisiërs zijn een dagje naar een heerlijk met airco verkoelde shopping mall. Kleren worden er niet gekocht, maar de mall verlaat men niet zonder een stop op de eetverdieping voor een overheerlijke maaltijd met vrienden of familie in een keuken naar keuze. Voor elke prijsklasse wat wils. De maaltijd sluit je af met een ijsje, wafel, suikerspin, popcorn, snoepjes of iets anders uit de 1000 andere suikerschappen die de mall te bieden heeft. Lastig dus om hier niet de hele dag de kaken op en neer te laten gaan.

Onze eerste bestemming was het eiland Penang. Volgens de lonely planet zat er in Georgetown, de hoofdstad van het eiland, de beste accommodatie voor backpackers. Trouwe reisbijbelvolgers als we zijn, gingen uiteraard daar naartoe. De accommodatie had een teleurstellend bed waar de spiralen uitstaken. Maar ja, voor een dubbeltje…..mogen we niet klagen. Hoewel we niet veel meer deden dan rondslenteren, eten, sfeer opsnuiven en meer van het gebruikelijke toeristenspel, beviel Penang ons goed. Ons tweede land in Azië en het verbaast ons nog steeds wat een groot contrast het vormt met Afrika. Het leven is hier zo georganiseerd. De ontwikkeling is sinds lange tijd hevig aan de gang. Soms missen we de chaos van Afrika. Desondanks biedt Azië ook zo veel. Azië zit wat ontwikkeling betreft tussen Afrika en het Westen in, wat een goede balans op de ontwikkelingsschaal blijkt te zijn. Georganiseerd, maar niet zo georganiseerd dat je vast komt te zitten in regels en procedures. Individualistisch, maar niet zo extreem dat het groepsgevoel is weggevallen. Volop horeca, maar niet zoveel HACCP of keuringsdienst van waren dat de straattentjes uit beeld moeten verdwijnen. Kleren kunnen voor twee of tweehonderd euro gekocht worden. Vervoer idem dito. Veel keuzes en veel vrijheid dus.

Van West naar Oost om de Perhentian eilanden te bezoeken. Een groep eilanden met twee hoofdeilanden: Pulau Perhentian Besar (= eiland groot) en Pulau Perhentian Kecil (= eiland klein). Lekker overzichtelijk. De meeste toeristen gaan hier naartoe om te duiken of snorkelen. Aangezien we (nog geen) Padi (duikersdiploma) hebben, gingen we snorkelen. Met een groep van 10 toeristen en volledige snorkeluitrusting als eerste op schildpaddenjacht. De schilpadden komen een keer in de zoveel tijd naar de oppervlakte om zuurstof te happen. Zodra de tourleider een schildpad zag, kregen we een teken en sprongen direct met z’n allen de boot uit, het water in, op zoek naar DE schildpad. Ik was de eerste gelukkige. Een kleintje. De keer daarop schoot ook Iddo raak. Jammer dat sommige toeristen de behoefte niet konden onderdrukken om de schilpad aan te raken. Ook jammer dat je er met z’n allen omheen dartelt. Vergelijkbaar met de Afrikaanse safaris waar je soms met 10 jeeps om een groep leeuwen staat. Hoe veel mooier is het wanneer je de dieren spontaan in een ongerepte natuur tegenkomt. Desondanks was ons haaien encounter spannend en onvergetelijk. Onze tourleider verzocht ons om dicht achter hem te zwemmen zodat hij de eventuele voorbij zwemmende haaien kon aanwijzen. Maar met tien ongeduldige toeristen achter elkaar bleek dit lastig en Iddo en ik vonden ons al snel verwijderd van de groep. Dit bleek goed uit te pakken. Al snel zagen we een schaduw in de verte waaruit een grote haai zich ontpopte en onze richting kwam opzwemmen. Wauw, wat een beest. Gelukkig kreeg ik niet de verwachte hartaanval. Het beest was totaal niet in ons geïnteresseerd en konden hem dus rustig een tijd blijven volgen. Hoewel we genoten hebben van het eiland bleek het toch niet geheel aan het tropische, exotische plaatje te voldoen. Veel toeristen, veel te veel afval en een hoop lelijke lodges.

In Kuala Lumpur net als in Bangkok van de shopping malls met haar bioscopen genoten.
In deze stad werden we uitgenodigd op een waar paasontbijt. Dit speelde zich af bij een Duitse expatfamilie die we op het eiland leerden kennen en in KL wonen en werken. Aan het verzoek gehoor te hebben gegeven, kwamen we in een groot appartement terecht waar een grote tafel gedekt stond met paaseieren, taarten, vers brood en kaas. Kaas! Vers bruin brood!
Wat een feest!!!

Onze laatste bestemming in Maleisië was de stad Melaka een paar honderd kilometer ten zuiden van Kuala Lumpur. Melaka voelde als een waar Maleisisch sprookje; en haar China town als de chinese variant ….of op zijn minst als een hele mooie versierde hoerenbuurt. Zonder twijfel de mooiste China Town die ik tot nu toe zag. Rijen rode lampionnen die ’s avonds sfeervol verlicht werden en in praktisch opzicht als huisnummer dienen. Mysterieuze chinese winkels met onherkenbare producten. Kunstgalerijen, antiekhandels en sieradenwinkeltje die hoofdzakelijk voor toeristen geopend waren maar zeker ook aan de sfeer bijdroegen. Zoals vaak in een China town, speelt er zich soms een lugubere scene voor je ogen af. Dit was zeker het geval bij het lokale slachthuis. Varken was het lijdend voorwerp. Terwijl we ‘s avond naar ons hotel liepen, zagen we om de hoek een vrachtwagen geparkeerd staan met grote, roze voorwerpen erin. Diezelfde voorwerpen lagen ook op de straat en bij naderen in kleiner formaat in het witte horrorachtige slachthuis. In de vrachtwagen nog intact, op straat volledig opengereten wachtend om binnen door de angstaanjagende slachter in stukken te worden gehakt, het kleinere formaat aldus. Met woeste blik en wilde gebaren werd de bijl in het varken gezet. Hoe luguber ook, het vlees zag er schoon en vers uit. Zeer vers! De Chinese horeca moet in ieder geval heel blij zijn om elke ochtend vers varkensvlees bezorgd te krijgen. Want moslimstaat of niet, de chinezen eten hoe dan ook hun varkensvlees. En hoe.

Buiten de chinese muur was Melaka ook heel aantrekkelijk. Afwisselend bezet door de Portugezen, Engelsen en Japanners, maar het langst door ons Hollanders. Wel bijna twee eeuwen lang. En zo vonden we onszelf het schattige roze Hollandse kerkje en dito stadhuis bekijken, de oud Hollandse teksten op de graven van het Hollandse kerkhof lezen. En zelfs een Hollandse kroket in het Hollandse havenhuis nuttigen. Weliswaar meer een satékroket, maar desalniettemin niet te versmaden. Naast de vele westerse toeristen, waren er tevens veel toeristen uit andere Aziatische landen te vinden. In tegenstelling tot Afrika gaan de Aziaten veel in hun eigen continent op vakantie. Welvaart speelt hierin ongetwijfeld een grote rol. De grootste trekpleister voor de Aziatische toerist in Melaka was de rikshaw, oftewel de fietstaxi. Een uur door Melaka op een feestelijk versierde fiets, waarop sommige immens grote speakers hadden geïnstalleerd waaruit harde housemuziek te horen was. I like to move it movit… you in the A.. waren veel gespeelde nummers. De fietsen worden door jong en oud bestuurd. Jong vaak met luide muziek en fietsen snel. Oud vaak sereen stil en fietsen mega langzaam. Wij vonden de eerste categorie duidelijk aantrekkelijker. Hoewel de oude categorie medelijden oproept en de meeste binnen deze categorie allang met pensioen had moeten zijn, is dit een onbekend fenomeen en zullen ze moeten doorwerken tot ze er dood bij neervallen om hun plak met brood – of in dit geval bak met rijst – te kunnen bekostigen. Uiteindelijk helemaal geen rikshaw genomen. We vonden het te duur. Ons prijsbesef is in de loop van het jaar wel een beetje uit de realiteitszin gevallen. We rekenen als lokalen maar krijgen natuurlijk toeristenprijzen te horen. En vinden sommige prijzen dan ook echt belachelijk. We zijn gelukkig niet de irritante lui die over elke dubbeltje onderhandelen. Als we een prijs krijgen die ons redelijk in de oren klinkt en wellicht iets meer is, dat mag van mij, gaan we akkoord. Maar als er een belachelijke surplus opkomt, neigen we al snel naar nee. Maar als je bij dit alles dan weer even stilstaat bij de prijzen in Nederland….tja wat een financieel paradijs.

Vanaf Melaka namen we de boot naar Dumai, de havenplaats op het prachtige Indonesische eiland Sumatra. Met een visum voor twee maanden konden we niet vermoeden dat we nog langer in Indonesië wilden blijven, maar door bureaucratische shitomstandigheden terug belandden in Maleisië…

Ps. Onze fotoruimte is helaas verlopen op deze site en aangezien we op de kleintjes moeten letten, verwijzen we je graag naar Iddo’s pagina op facebook voor de mooie fotoverzamelingen. Uiteraard ben je ook van harte uitgenodigd voor de fotodag in ons nieuwe huis in Nederland, wherever that may be ;)