Ghana; het afrika voor beginners

Wat een heerlijkheid, we zijn aangekomen in Ghana! Het land dat beschreven wordt in het boek ‘De zwarte prins met het witte hart’ (prachtig boek!). De Goud Kust waar de Hollanders naar afreisden voor de handel in goud en slaven met de Ashanti. Hiertoe bouwden de Hollanders (naast menig ander europees buurland) diverse forten langs de Ghaneze kust; die vandaag de dag nog steeds te bezichtigen zijn.
Onder de Afrikagangers staat Ghana bekend als ‘Africa for beginners’. Stabiel land, goede wegen, vriendelijke mensen, goed geregeld openbaar vervoer en bovenal: uitstekende accommodatiemogelijkheden! Een belangrijke reden waarschijnlijk voor Obama om juist Ghana uit te kiezen! ;-).
Onze eerste bestemming is de Green Turtle Lodge in Dixcove. Yael zou bijna de zeer bijzondere leeftijd van 30 bereiken. Ik had graag een super-de-luxe hotel willen boeken om haar verjaardag daar te vieren, maar Yael verkoos de Green Turtle Lodge. En ik moet toegeven; de Green Turtle Lodge is één van de beste plekken waar we tot nu toe zijn geweest. Het is een eco-lodge (wat dat tegenwoordig ook precies moge zeggen) met prachtige huisjes die uitkijken op een stralend wit strand met rijen vol palmbomen. Helaas konden we tijdens ons eerste bezoek aan de Green Turtle Lodge niet in één van de prachtige huisjes verblijven. Toen we daar aankwamen, was alles bezet en wij hadden niet gereserveerd! Gebaseerd op ervaringen uit het verleden, was een reservering maken niet nodig, want overal waar we tot nu toe kwamen, waren wij vrijwel de enige gasten. Naar Ghana gaan blijkbaar veel toeristen en gaan ook nog eens allemaal naar dezelfde plek. Dat is het nadeel/voordeel als iedereen met dezelfde reisgids reist. De eerste nacht hebben we in een tent geslapen, maar daarna kregen we de mogelijkheid om naar het vrijwilligershutje te verhuizen. De vrijwilligers die onderzoek doen naar schildpadden mogen hier gratis in verblijven. Er waren nu geen vrijwilligers en werd aan eveneens aan gasten verhuurd. Het was een perfecte plek voor ons: het had een veranda en lag ver van alles en iedereen! Lekker rustig met ’s avonds een schitterend mooie sterrenhemel. Het eten was perfect; het strand heerlijk; en de zee fantastisch. Kortom als het aan ons lag, lagen we daar nog steeds. ;-).
Na een week gerelaxed te hebben in Dixcove, vertrokken we richting Princess Town. Iemand had ons verteld dat je in Princess Town in een kasteel, gebouwd door Duitsers en overgenomen door de Hollanders, kon verblijven; ene kant uitkijkend op de Atlantische oceaan, andere kant op een prachtige lagune. Een must go plek. En inderdaad; het slapen in een kasteel waarvan je weet dat je landgenoten de afrikanen bestookt hebben, is een wonderbaarlijke ervaring. En het uitzicht vanuit het kasteel was adembenemend. Ook werd er op het kasteel goed voor ons gezorgd. Josef was de kasteelheer en zorgde elke dag voor een overheerlijk ontbijt en avondeten. De Josefs onder ons zijn ideaal voor reizigers; ze zijn 100% Afrikaans, maar hebben in hun leven veel gesproken met blanken en kennen beide werelden. Ideaal om leuke gesprekken mee te voeren en de kloof tussen twee culturen enigszins te proberen te overbruggen. Zo kon Josef ons veel vertellen over het op eerste gezicht vredige dorpje Princess Town. Van hem begrepen we dat het dorp bestaat uit vele jaloerse inwoners, die het lastig vinden om een ander succes te zien hebben. Josef werd helaas zelf het slachtoffer van deze jaloezie. Naast de zorg voor het kasteel verdiende Josef wat extra geld bij met het runnen van een restaurant. De bewoners waren jaloers omdat Josef vanwege zijn werk zoveel contact had met blanken. En er vanuit gingen dat hij veel geld van deze blanken kreeg, wat hij vervolgens niet met hen deelde. Een reden om zijn restaurant in de brand te steken! Bizarre he! Met zo’n houding is er weinig hoop voor Afrika.
Het enige nadeel aan het verblijf in het kasteel, vonden wij de jochies die waren opgeleid als gids. Een opleiding waarin ze een zeer ingewikkelde definitie leerden van wat toerisme is leren, maar niet leren hoe ze het best toeristen kunnen benaderen en wat voor een toerist interessant is. Deze jochies hingen rond het kasteel wachtend op een toerist. Bij aankomst had je nog geeneens de mogelijkheid om je tas te pakken of ze stonden al om je heen hun vragen af te vuren. ‘Wil je naar de lagune, wil je naar de rivier, wil je krokodillen zien, etc?’. En ze kwamen met verhalen dat het strand niet veilig is voor blanken en dat we echt bij elk bezoek aan het strand een gids mee moeten nemen. Deze jongens waren zelfs van mening dat je de plicht had om met één van hen op stap te gaan, als je iets wilde doen in de omgeving van Princess Town. Zo maakte wij een strandwandeling vanaf Princess Town naar Axim. Een wandeling van ongeveer 3 uur. Wij zijn Hans (een Duitser), een Pools stel, Yael en ik. Hans had deze wandeling al vaker gemaakt, en kon dus goed als onze gids fungeren. Hij kent de omgeving goed want hij komt regelmatig naar Princess Town om één van zijn vriendinnetjes te bezoeken (als je het niet in je eigen land kan halen, dan maar in Afrika!). Het was een heerlijke, prachtige, verkwikkende wandeling! De kust in Ghana heeft tropische trekken en is zeker een bezoek waard. Bij terugkomst in het kasteel stond er een ontvangstcomitée op ons te wachten van jochies. Deze jochies waren boos naar Josef gegaan, omdat ze vernomen hadden dat we naar Axim waren gelopen. Zonder gids! Blijkbaar waren we daar gespot en was dit direct gemeld aan iemand in Princess Town (als blanke word je in Afrika goed in de gaten gehouden). Ze waren overtuigd van mening dat hen kwaad was aangedaan. En die kwaadheid reageerde ze af op Josef, want volgens hen had hij ons moeten tegenhouden. Op ons maakte deze situatie een bizarre (bijna lachwekkende) indruk. Deze jochies gaan ons toch niet vertellen wat we wel en niet mogen! Wie denken ze wel dat ze zijn! Echter deze situatie was vervelend voor Josef. Als deze jongens in het dorp de indruk wekken dat Josef een obstakel is in hun werk, bestaat de kans dat ze hem weer wat aandoen. En dat wilden wij niet op ons geweten hebben. Een gesprek met de Assembly man (een soort Chief) klaarde de lucht en we zijn de dag erna met één van de jochies op pad gegaan; een boottocht in een lekkende boot over de lagune. Wat zijn wij toch weer grootmoedig….
Na Princess Town hebben we een bezoek gebracht aan; Takoradi: hier was elke dag een prachtige, kleurige, vrolijke markt; Lake Bosumtwe; een prachtige kratermeer, waar we heerlijk hebben gezwommen; Kumasi: hier hebben we een bezoek gebracht aan de koning van de Ashanti en Tamale: de op vier na grootste stad in Ghana, maar voor ons alleen een stop over naar de Mole National Park.
In Tamale moesten we een busticket boeken naar Larabanga om een bezoek te brengen aan het Mole National Park. Door een medewerker van de buscompany was ons verteld dat we geen kaartje van te voren konden kopen, maar dat we de volgende dag om 3:30 uur in de ochtend terug moesten komen. Toen we daar de volgende ochtend aankwamen, stonden er al vele Ghanesen te wachten; die blijkbaar de hele nacht op het busstation hadden doorgebracht. Het bijzondere van Afrikanen (beetje generaliserend) is dat ze overal kunnen slapen. Soms zelfs tijdens het werken. De bus stond er al maar er was niemand die ons kon vertellen waar we een kaartje konden kopen. Toen er eindelijk iemand van de buscompany aan kwam lopen, stormde iedereen, als gieren op een corps, op haar af om een kaartje te bemachtigen. In deze wanorde probeerde wij ook contact met haar te krijgen. Tegen ons zei ze dat we moesten wachten. Wat we dus ook braaf deden. Maar in de tussentijd zag ik haar wel kaartjes verkopen aan anderen. We hadden geen zin om deze bus te missen, dus ben ik toch maar weer naar haar toe gegaan. Wederom zei ze dat ik moest wachten. Maar ik was moe, chagrijnig en wilde helemaal niet wachten. Daarom heb ik minstens een half uur achter haar aan gelopen met geld in mijn hand. Eindelijk nam ze het geld aan en gaf ons een kaartje. Wij blij, maar wel een beetje bezwaard want we zagen nog steeds Ghanesen zonder kaartje die er al eerder waren dan wij. Maar ja, moeten ze maar een beter systeem bedenken!
Na een zes uur durende bustrip kwamen we aan in Larabanga. Hier wilde we de eerste nacht verblijven vanwege de goedkope accommodatie en vanuit hier kon je goed fietsen naar het park. De accommodatie was inderdaad goedkoop, maar niet fantastisch. Het was opgezet door twee locale broers, die weinig geld hadden om er iets redelijks van te maken. Eén van de broers vertelde ons dat zodra hij wat geld verdiende de dorpgenoten klaar stonden om een gedeelte van het geld in beslag te nemen. Ook hier was wederom sprake van veel jaloezie tussen de inwoners van het dorp. De broers hadden daarom ook nooit geld om te investeren. Erg jammer, want de eigenaar leek ons een kerel die het echt begrepen had.
Het Mole National Park is een park waar je hoofdzakelijk naar toe gaat om Olifanten te zien. Hoewel ik vaker Olifanten heb gezien, is het toch altijd weer een bijzondere ervaring. Zeker omdat we deze keer, tijdens een wandelsafari, de Olifanten van heel dichtbij hebben kunnen zien. Het park had goede accommodatie (ietsje duurder dan in Larabanga), een heerlijk zwembad en een prachtige uitkijk op een meer waar olifanten elke dag langskomen om zich te wassen en te drinken. Hier kwamen we erachter dat Olifanten eigenlijk zwart zijn van kleur, maar vanwege het stof wat ze over zich heen spuiten, krijgen ze een meer bruine/grijze kleur. We zijn hier drie nachten geweest, maar hadden nog veel langer kunnen blijven.
Vanuit het noorden zijn we naar Accra gereisd met tussenstop in Cape Coast. Cape Coast is een prachtig plaatsje aan de kust die op ons veel indruk heeft gemaakt. Hier hebben de Engelsen een fort laten bouwen waar vanuit Slaven werden vervoerd naar de Caribische eilanden, Verenigde Staten en naar Zuid Amerika. De geschiedenis die hier heeft plaatsgevonden, is iets wat je ergste nachtmerrie te boven gaat!
De laatste paar dagen in Ghana hebben we doorgebracht in Accra: de hoofdstad. Accra is een uit de kluiten gewassen dorp, waar weinig bijzonders over te vertellen valt. Maar dat komt misschien ook wel doordat we er weinig hebben gedaan. ;-).

We hebben lang getwijfeld of we na Ghana zouden doorreizen over land of een vlucht zouden boeken naar Ethiopië. Ons plan was natuurlijk om over land naar Zuid Afrika te reizen. En zo’n plan leg je natuurlijk niet zo maar naast je neer. Maar de vele Franstalige landen die we anders hadden moeten doorkruizen en sommige niet geheel stabiele landen, heeft ons doen besluiten om naar Ethiopië te vliegen. Ethiopië: here we come.