Kenia

Kenia was lange tijd één van de populairste vakantieplekken in Afrika. Het land heeft prachtige natuur (zie de film ‘Out of Africa); vele natuurparken met de big five; mooie stranden en de moderne stad Nairobi. Echter door de rellen in december 2007 is de kijk op Kenia enigszins veranderd. De illusie dat Kenia een veilig/ stabiel land is en een voorbeeld voor andere Afrikaanse landen, werd met de rellen volledig ondermijnd. Als dit in Kenia kan gebeuren, hoe zit het dan met de andere Afrikaanse landen?
Maar met het vertrek uit Ethiopië, dachten wij niet aan de problemen in Kenia. We waren niet bang voor chaos in Kenia. We waren niet bang voor strijd in Kenia. We voelde alleen opluchting en blijdschap dat we Ethiopië konden verlaten, en Nairobi wachtte op ons, niet met rellen, maar met haar vele restaurants en goede accommodatie.
Met een glimlach liepen wij de grens met Kenia over. Alles ging supervlot; we kregen zonder problemen onze visa, we hadden een leuk gesprek met de grensbeambte en we werden bij aankomst in Kenia direct opgevangen door een Keniaan die goed vervoer naar Nairobi voor ons zou gaan regelen. We waren vol vertrouwen! We wisten dat de weg niet optimaal zou zijn; een lange zandweg, dwars door de woestijn, vol met gaten. Maar hadden al zoveel ervaring opgedaan met slechte wegen dat we ons daar geen zorgen over maakten.
Helaas verliep de tocht naar Nairobi toch wat anders dan verwacht (gehoopt). Er zou die dag geen bus vertrekken, er was geen auto beschikbaar en ook geen plek meer in de cabine van een vrachtwagen! Maar als we direct wilde vertrekken, konden we wel bovenop een veewagen meerijden. Oh yes, veertien uur bovenop een veewagen zitten, was echt iets waar ik zin in had. Niet dus….! Ik voelde me nog steeds niet fantastisch en had niet de hoop dat deze tocht bevorderlijk zou zijn voor mijn gezondheidstoestand. Maar ik liet me overhalen door Yael, want zij wilde absoluut geen extra dag in Moyale (grensplaatsje tussen Ethiopië en Kenia) doorbrengen. Er zat dus voor mij niks anders op dan overstag te gaan en de vrachtwagen te beklimmen. De bovenkant van de vrachtwagen bestond uit stangen. Tussen een aantal van die stangen was een stuk plastic gespannen waar we op konden zitten. Wat comfortabel! Gelukkig waren we niet de enige die een zware reis voor de boeg hadden. Onder ons bevonden zich zo’n 30 koeien die zich allen enigszins wat ruimte probeerde toe te eigenen. Wat een reis gaat dit worden; een veertien uur durende reis vol stofhappen, het op en neer hobbelen op een stang en af en toe gelanceerd worden tot onaangename hoogtes. De vrachtwagenchauffeur vond het nodig om dicht achter een andere vrachtwagen te rijden zodat wij lekker veel stof opvingen en daarbij vond hij het ook niet noodzakelijk om langzaam over gaten te rijden. Dat laatste werd door de koeien ook niet als prettig ervaren. De koeien stonden los in de wagen en werden van de ene kant naar de andere kant geslingerd. En sommige koeien werden er zo moe van dat ze gingen liggen; dit had echter tot gevolg dat de andere koeien van de extra onstaande ruimte gebruik maakten en gewoon op de liggende koe gingen staan. Om te voorkomen dat deze liggende koe zou verstikken werd ze bij haar staart genomen, de staart werd vervolgens zoveel keer rondgedraaid totdat de koe zich genoodzaakt voelde om weer te gaan staan.
Gelukkig kwamen we zonder echte problemen (alleen een lekke band) om 12:00 ‘s avonds, moe maar voldaan, aan in Isiolo. Het feit dat we er máár (voor ons lang genoeg) veertien uur over gedaan hadden, bleek achteraf een geluk te zijn. Vele mensen voor ons hebben er veel langer overgedaan. Sommigen spraken zelfs van zevenenveertig uur. En het bleek achteraf ook niet een hele veilige tocht te zijn. Blijkbaar hadden er in het gebied al verschillende schietincidenten plaatsgevonden (vanwege de droogte zoeken sommige noord kenianen hun heil in het overvallen van voertuigen voor het bemachtigen van hun primaire levensbehoeften). Lucky us dus! We wilden de nacht doorbrengen in Isiolo, maar bij aankomst stond er al vervoer klaar voor Nairobi. Na wat getwijfeld te hebben, besloten we toch nog even door te bijten en het busje naar Nairobi te nemen, waar we om precies 5 uur ‘s ochtends aankwamen. In één keer van Moyale naar Nairobi! We waren echt trots op onszelf.
Nairobi was voor ons een transit naar Kampala, Oeganda, en zijn er daarom niet zo lang gebleven. De dagen voor kerst verbleven we in een Backpackers. Hier konden we eindelijk weer heerlijk ontbijten, lunchen en dineren. Geen ei druipend in het vet als ontbijt, maar een broodje kaas met tomaat; geen Injera voor lunch, maar een stuk pizza; geen Injera voor avondeten, maar een overheerlijke beefstew. En de kersdagen hebben we gevierd met vrienden, die in Nairobi wonen. Mijn vriendin Nina had samen met haar man een prachtige kerstmaaltijd opgemaakt met kalkoen, ham en gebakken aardappelen. Dankzij deze gastvrijheid en een kerstnachtdienst in een Anglicaanse Kerk, hadden we ondanks dat het niet sneeuwde, onze familie ver weg was, toch een waar kerstgevoel! Na vijf dagen Nairobi vertrokken we met de nachtbus naar Kampala.